Ze had haar leven volgebouwd met allerlei vaste regels, vaste gewoontes. Alles was strak gestructureerd, altijd, elke dag, elk uur. Hier en daar had ze ook nog wat muren opgetrokken voor extra stevigheid.
En nu zat ze vast. Ze kon geen kant meer op. Elke stap buiten haar zorgvuldig opgebouwde fort was bijna te spannend om te zetten.
De buitenwereld zag een groot deel van die ‘ketenen’ niet eens. Ze kon het allemaal prima verbergen. Ze was een meester geworden in glimlachen en omzeilen van diepgaande gesprekken. Ze was vrolijk aan de oppervlakte.
Het beroemde verhaal van wat je ziet is slechts het topje van de ijsberg. En de ijsberg van haar bleek een loeier van een ijsberg te zijn.
Natuurlijk was dat niet in één dag opgebouwd, maar een proces van jaren en jaren. Steeds meer regels maken, steeds meer muren optrekken of deuren sluiten.
Maar nu was ze het zat. Ze wilde niet meer opgesloten zitten in haar eigen fort, maar ze wilde eindelijk gaan léven. LEVEN met hoofdletters zelfs. Ze had ontdekt dat al die regels, muren, strakke structuur en vastgeroeste gewoontes haar geen veilig gevoel gaven, maar een beklemmend gevoel. Ze voelde zich letterlijk opgesloten zitten in haar eigen leven.
Om haar heen zag ze mensen leuke dingen doen, ontspannen, vrij zijn. Dat wilde zij ook.
Ze kon niet eens vertellen waarom het zo ver gekomen was dat ze zo vast zat. Ze had geen ellendige jeugd gehad, geen traumatische ervaringen opgedaan. Vroeger had ze niet veel vrienden, maar ze had ze wel. Er waren geen mensen weggevallen waar ze veel verdriet van had, ze werd niet gepest op school, werk of ergens anders. En toch zat ze nu in haar zelfgebouwde fort zich eenzaam en verdrietig te voelen.
Als kind was ze al verlegen, hield zich vaak afzijdig van de anderen. Ze heeft altijd het gevoel gehad dat ze er niet helemaal bij hoorde. Ze werd geaccepteerd maar niet echt gewaardeerd. Ze werd getolereerd maar niet echt geliefd. Dat was haar gevoel. Of dat ook echt zo was, weet ze eigenlijk niet. Niemand heeft dat ooit letterlijk tegen haar gezegd, dat moest ze toegeven. Zelf denkt ze dat het bouwen van de muren in die tijd is begonnen.
Hoe ouder ze werd, hoe lastiger ze het vond om mee te doen met de mensen om haar heen. Er bleken zoveel ongeschreven sociale regels te zijn waar ze aan moest voldoen, dat ze bang was om het verkeerd te doen. Dus deed ze maar niets en nam nog wat meer afstand. Als ze een ‘groepsregel’ doorhad, klampte zich daar aan vast en liet het nooit meer los. Deze regels werden haar ankers, gaven haar duidelijkheid en daardoor veiligheid. Ze leerde daardoor dat regels haar hielpen, dus ging ze op zoek naar nog meer regels waar ze zich aan vast kon houden. Dat hield ze jaren vol. Jaren waarin ze niet meer deed dan dat, het volhouden.
Ze hield het vol tot ze kramp kreeg van het vasthouden en de regels haar een verstikkend gevoel gaven. En nu was het genoeg. Ze wilde ook vrij zijn, genieten van het leven. Ze had het gevoel dat ze zoveel jaren kwijt was geraakt, zonder dat ze plezier had gehad. Zonder dat ze van haar leven genoten had.
Ze moest leren loslaten. Ze moest leren dat er dan echt geen verschrikkelijke dingen gebeuren als je dat doet. Ze moest leren geen beren op de weg te zien, maar een weg vol met mogelijkheden. Ze moest leren dat ze niet voor een ander kan denken, dus helemaal niet zeker weet wat een ander denkt over jou, tot je het vraagt.
Ja, ze moest veel leren. Maar gelukkig kon dat in kleine stapjes. Geen reuze sprongen, geen zeven mijlslaarzen. Iedere keer weer beseffen dat je een keuze hebt en iedere keer die keuze maken. Dat is waar ze mee aan de slag is gegaan. Iedere stap was er één vooruit. Iedere stap was ze weer wat vrijer.
Op dit moment is ze een stuk gelukkiger dan dat ze eerst was. Ze heeft het gevoel dat ze eindelijk kan ademhalen. Dat ze de zon vaker ziet schijnen op haar weg. Haar wereld is groter en lichter geworden dan ze had durven hopen. Het is prachtig om te zien hoe ze als een vlinder uit haar cocon aan het kruipen is, iedere keer weer een klein stukje. Op een dag zal ze haar vleugels uit durven vouwen en zal ze de wereld in durven vliegen, daar heb ik alle vertrouwen in.
