Haar leven voelde aan als één groot toneelstuk. Ze had geen idee meer hoe vaak ze al een masker op had gezet. Iedere situatie een andere rol, een ander masker. Alsof niet zijzelf maar William Shakespeare aan het roer van haar leven stond.
Ze voelde zich ontzettend stom, omdat ze eigenlijk geen idee had waarom ze zo deed. Iedere keer paste ze zich aan. Aan de situatie, aan verwachtingen van anderen, aan collega’s, familie, vriendinnen, buren. Ja, zelfs aan mensen die ze net ontmoette. Dan hoorde ze zichzelf praten op een toon die niet van haarzelf leek te zijn, met woorden die eigenlijk niet bij haar pasten. Op het moment dat ze voelde dat ze dat deed, had ze geen keuze dan het vol te blijven houden. Ze kon niet ineens zich anders gaan gedragen.
Het was zo ontzettend vermoeiend om steeds van rol te verwisselen. Zo vermoeiend om steeds iemand anders te moeten zijn. Ze had ook werkelijk geen idee waarom ze dat deed.
Continue bezig zijn met anderen, want dat was wat ze eigenlijk deed. Ze zocht naar manieren om erbij te horen, om mee te kunnen doen met de rest.
Ze was zo moe, zo ontzettend moe. Haar gedrag slurpte energie en leverde weinig op. Ze had nog steeds niet het gevoel dat ze ‘erbij hoorde’ , voelde zich nog steeds vaak alleen. Ja, soms zelfs eenzaam. Al die maskers die ze gedragen had, hadden haar niet geholpen.
Natuurlijk kwamen we er al snel achter dat onzekerheid een grote rol speelde. Niet goed genoeg zijn, wie zit er nu op mij te wachten, wat heb ik nu bij te dragen, zo leuk ben ik niet. Ze kwamen allemaal voorbij.
Onzekerheid kan door allerlei redenen ontstaan. Kleine gebeurtenissen, grote gebeurtenissen. Zelfs door ogenschijnlijk kleine dingetjes, zoals een blik, de toon waarop iemand iets tegen je zegt, iemand die lacht op een verkeerd moment. Allerlei gebeurtenissen kunnen ervoor zorgen dat je je onzeker gaat voelen. Dat is balen, maar hoeft geen probleem te zijn. Het wordt pas een probleem als je niet in staat bent om te dealen met dat gevoel waardoor het gaat groeien en groeien. Totdat het zo groot is dat je er bijna niet meer overheen of omheen kunt. Want dan gaat de onzekerheid de baas zijn over jouw leven.
Samen zijn we aan de slag gegaan om deze berg van onzekerheid klein te krijgen. Ze was ontzettend stoer, durfde iedere keer weer een masker af te leggen. Was dat eng? Hell yeah! Was ze bang? Jazeker. Had ze het af en toe ontzettend zwaar, leek het soms te moeilijk? O ja, zeker wel. Ze heeft wat tranen gelaten, de moed laten zakken en op het punt gestaan om het op te geven.
Maar altijd was ze weer in staat om samen met mij te focussen op het eindresultaat. Het doel waar we naar onderweg waren. Iedere overwinning voelde als een succes dat gevierd mocht worden. Dat deed ze dan ook, zodat ze gemotiveerd bleef. Een tijdschrift, een gebakje, een middagje luieren. Iedere keer beloonde ze zichzelf met iets waar ze blij van werd. Het hielp haar om het vol te houden, zelfs als het even moeilijk was.
Ik zal zeker niet zover gaan om te zeggen dat ze nu een zelfverzekerde vrouw is, want dat is ze zeker niet. Zal ze dat ooit worden? You never know. Maar de onzekere vrouw met tig maskers, met een leven als een toneelstuk, die is er niet meer. Ze is weerbaarder, staat steviger in haar schoenen, durft eigen dromen te hebben en daar ook wat mee te doen. Ze durft steeds meer met mensen om te gaan als zichzelf en merkt dat er wel degelijk mensen zijn die haar leuk vinden. Haarzelf, zonder masker, zonder toneelstuk. Ze is meer happy dan dat ze in lange tijd is geweest.
