Snotterend zat ze tegenover mij aan de tafel. Het was weer gebeurd. En het deed zoveel pijn. Ze was ook zo boos. Ik reikte haar een tissue aan, zette nog een kopje thee voor haar en gaf haar even de tijd om tot zichzelf te komen. Laten we wel wezen, als iets niet fijn is als je zit te snotteren is iemand aan de andere kant van de tafel die naar jou zit te kijken. Een beetje ruimte kon ze wel even gebruiken.
Na een paar slokken thee en wat diepe ademhalingen was ze in staat om te vertellen wat er nu precies gebeurd was. Uit het niets was iemand die zij goed kende tegen haar uitgevallen. Ze had het totaal niet aan zien komen, snapte eigenlijk niet eens waar het over ging, was er dus niet op voorbereid en was niet in staat om te reageren. Vervolgens legde ze de fout onmiddellijk bij zichzelf neer en bood haar excuses aan. Ze had werkelijk geen idee voor wat ze nu precies excuses aanbood, want ze wist niet eens wat er aan de hand was. Maar omdat die persoon zo boos tegen haar deed, zou ze dus wel iets verkeerd hebben gedaan. Dus zei ze sorry. Want ze kan niet tegen ruzie, vind het verschrikkelijk als mensen boos op haar zijn en durft eigenlijk ook niet echt iets terug te zeggen op zo’n moment.
De rest van de dag is ze van slag geweest. Ze was verdrietig vanwege wat er gebeurd was. Pijn deed het ook omdat ze zo was aangevallen en er kwetsende opmerkingen waren gemaakt. Boos op zichzelf omdat ze sorry had gezegd zonder dat ze wist waar ze haar excuses voor aanbood. Boos op zichzelf omdat ze niks had terug gezegd, zich niet had verweerd. Teleurgesteld in zichzelf omdat dit de zoveelste keer was dat er zoiets gebeurde en zij steeds hetzelfde bleef reageren.
Dit was een paar dagen voordat ik haar sprak gebeurd en de pijn, boosheid en verdriet dreven nog steeds onder de oppervlakte. Ook daar was ze eigenlijk weer boos en teleurgesteld over. Dat ze het liet gebeuren dat iemand haar zo kon kwetsen dat zij zich daarover nog dagenlang rot kon voelen. Waarom deed ze dat? Waarom liet ze dat toe?
Dit verhaal, van deze vrouw, is niet een op zichzelf staand verhaal. Zoveel vrouwen zullen zich hierin herkennen. Ook ik herken mijzelf daarin. Zo ben ik ook geweest, zo heb ik mij ook gevoeld, zo heb ik ook gedaan.
Maar zo hoeft het niet te zijn. Het kan echt anders. Iedereen, iedere vrouw kan leren voor zichzelf op te komen, leren grenzen te bewaken en er niemand er meer overheen laten gaan. Iedere vrouw kan leren om minder kwetsbaar en juist sterker te zijn dan ze ooit is geweest.
Want ik geloof dat er in iedere vrouw een sterke vrouw zit. Je hebt haar alleen misschien nog niet ontmoet. De vrouw die snotterend bij mij aan tafel zat? Die heeft haar inmiddels wel ontmoet en is er beste maatjes mee geworden. Ze voelt zich sterker, meer happy en is blij met wie ze is. Dat ze steeds meer zichzelf durft te zijn is voor mij als coach prachtig om te zien. Dat was namelijk ook precies de bedoeling.
